De Interviews

‘Dames en heren, jongens en meisjes! Welkom bij de interviews van de 42e Honger Spelen! De dagen hiervoor zijn de tributen in training geweest, hierover hoor je hun uitspraken zometeen! Ik ben Caesar Flickerman en ik presenteer U de eerste tribuut die bij mij op het podium komt! Uit District 1!’, schreeuw ik over het podium. Het publiek wordt wild, wanneer er een meisje met een prachtige jurk naar binnen komt gelopen op hoge hakken. De jurk is bovenaan licht grijs, zelfs een beetje tegen wit aan, terwijl het uitloopt in een paarse punt, aan beide kanten. Ook draagt ze een prachtige ketting met een grote paarse amethist voor op haar borst en een prachtige ring van een paarse agaat.  Een paar jongens vallen zelfs flauw door haar aanwezigheid. ‘Welkom, welkom! Laat ik meteen met de deur in huis vallen: Wat heb je gedaan in je privé sessie met de Spelmakers, waardoor je die elf kreeg? Voor de mensen die het niet duidelijk is: Het maximale is 12 en minimale is 1.’ ‘Ik weet niet of ik het mag vertellen. Maar wil het wel, want ik ben natuurlijk zó geweldig.’, antwoordt ze mij met een bitchy ondertoon. Ze wendt zich naar de zijde waar waarschijnlijk haar mentor zit. Een jonge, aantrekkelijke vrouw met lang blond haar knikt naar haar. ‘Ik heb toestemming om het te vertellen!’, zegt ze dan. Het publiek wordt stil, stiller dan een paar Spelen geleden, toen er geen enkel geluidje was in de arena. ‘Ik heb laten zien hoe goed ik wel niet ben in mes werpen en boog schieten en wat ik van planten weet.’, zegt ze. ‘Dus je had de score wel verwacht?’, vraag ik. ‘Natuurlijk!’, is haar antwoord. ‘En dan nog even dit: Wat vond je van de keuze van je stylist voor de openingsceremonie?’. ‘Ha! Wat denk je zelf? Het was mooi, maar niet mooi genoeg. Er waren genoeg districten die ons overtroffen. Zelf vond ik district 10 wel erg leuk met die schapen.’ ‘Dus… Niet tevreden?’, fluister ik. ‘Nee!’, zegt ze dan. ‘Mag ik nog een groot applaus voor onze eerste tribuut uit District 1!’, het publiek wordt wild.

Waarna het meisje achter de schermen is verdwenen, komt er een grote en brede jongen heel relaxt met een stoer vest en een effen broek het podium op gelopen. ‘Hallo! En weet je al wie je wilt vermoorden in de arena?’, vraag ik dan maar meteen. ‘Natuurlijk, daar begin je al over te denken als je in de strijdwagens zit.’, antwoordt de jongen heel erg rustig. Een lage stem galmt na over het podium. ‘En wie is het?’, vraag ik. ‘Het meisje van District negen, ze ziet er erg zwak uit.’ ‘Maar ze haalde wel een 6 voor haar trainingssessie, weet je dat?’ ‘Ja, maar ik denk niet dat ze dat met wapens heeft gehaald. Ik heb haar goed in de gaten gehouden, terwijl ik met de rest van de Beroepstroep druk in gesprek was. Ze was alleen maar te vinden bij de gedeelten met camouflage, vuur maken, knopen maken en eetbare planten en dieren.’ ‘Maar wie weet vermoordt ze jou eerst.’ ‘Nee, dat kan niet. Ik win dit, met twee vingers in mijn neus. Heb je die andere tributen gezien? Geen enkele reden om me heel erg druk te gaan maken.’ ‘Mis je het thuis al?’ ‘Waarom zou ik? Ik ben binnen twee weekjes terug, ongeveer.’ ‘Je bent wel heel erg relaxt onder de omstandigheden, hè?’, de jongen knikt, terwijl hij even glimlacht om het publiek in zijn macht te krijgen. Daarna staat hij op, draait zich om en loopt op een even rustige manier terug, als toen hij heen was gekomen.

‘De volgende!’, schreeuw ik met een kleine vibrato in mijn stem. Een redelijk klein meisje met bruin haar komt het podium op gewandeld. Een lange roze jurk, met allemaal verschillende laagjes, achtervolgt haar, alsof ze de bruid is. Haar haar is opgestoken, terwijl er een onhandige scheiding in de voorkant van haar haar ligt. ‘Hallo, hoe gaat het met je? Bekomen van de Boete? Waarom heb je jezelf als vrijwilliger aangegeven?’, zoveel vragen, ik hoop dat ze ze allemaal beantwoordt… ‘Met mij gaat het goed! Had je anders verwacht dan?’, ik schud mijn hoofd lichtjes, waarna zij haar verhaal vervolgt. ‘En natuurlijk ben ik bekomen van de Boete, zo moeilijk was het niet om me als vrijwilliger voor mijn beste vriendin aan te bieden! Ten eerste ben ik vrijwillig gegaan omdat ik mijn vriendin wilde redden, maar ten tweede wist ik ook dat ik het wel kan winnen, maar mijn vriendin niet.’ ‘Dat is een best logische reden! Maar nu wil ik toch wel weten wat je zwaktepunten zijn?!’ ‘Die hebt ik niet! Ik ben Beroeps, dus ik zou er geen mogen hebben.’ ‘Dan schreeuwt een jongenstribuut vanaf de zijkant naar haar: ‘Leugenaar!’. Volgens mij is het iemand uit de Beroepstroep. ‘Okay, ik heb één zwakte. Ik raak héél erg makkelijk de weg kwijt. Dat is niet zo handig, maar voor de rest ben ik echt de beste van iedereen!’ ‘Nog leuke mensen ontmoet?’, vraag ik dan. ‘Ja hoor, het meisje van 1 en mijn district partner zijn altijd wel gezellig en ik kan het erg goed vinden met de jongen van 3!’ ‘Maar heb je ook iemand die je niet zo leuk vind?’ ‘Ik heb een haat ontwikkeld jegens een van de meisjes van District 4, die ene die een 8 haalde, dus dat is mijn doelwit in de arena.’, zegt ze met een zachte slis op de ‘s’. ‘Mag ik je bedanken voor je medewerking?’ ‘Natuurlijk!’ Ze wandelt naar de verkeerde kant van het podium. ‘Weg kwijt?’, vraag ik. Ze draait zich om en ik zie dat ze helemaal rood is geworden. Dan loopt ze van het podium af, geeft een high five aan haar districtpartner en verdwijnt.

De jongen die nu het podium op komt gelopen heeft een egaal witte smoking aan, met witte schoenen eronder. Alleen de knopen, boorden en omslagen van de uiteinden van de mouwen en pijpen zijn zwart. De knopen die aan de uiteinden van de omgeslagen mouwen zitten zijn wit. De jongen gaat rustig zitten en kijkt me met een verbluffende blik aan. ‘Wat is er?’, vraag ik. ‘Waarom zou je in hemelsnaam geel als haarkleur kiezen voor dit jaar?’, het publiek lacht zachtjes. ‘Ja, ik vond het erg leuk staan.’ ‘Ik ook…’, zegt hij, waarna er een kleine schraping van de keel komt, waardoor ik opmaak dat het sarcastisch was. ‘Hoe kom je aan je tien?’, is mijn volgende vraag. ‘Nou, dat ging super makkelijk natuurlijk!’ ‘Echt?’ ‘Nee, natuurlijk niet! Het heeft me jaren training gekost, en nu zal ik wel even winnen.’ Hij heeft toegezegd gekregen om sarcastisch te doen, dat is zeker, maar of die laatste zin nou ook sarcastisch was, zou ik echt niet weten. ‘Wat heb je gedaan om die 10 te vergaren?’ ‘Gewoon, wat ik altijd doe… Ik heb mijn eigen wapen gemaakt en gebruikt en mijn kennis van planten geshowd. ‘ ‘Goed zo. En hoe voelde dat spul wat ze op je hebben gesmeerd voor de strijdwagens.’ ‘Geweldig! Het heeft me allerlei allergische reacties gegeven en heb gisteren heel de dag in het ziekenhuis gelegen.’, zegt de jongen met een glimlach. ‘En hebben de mensen in het ziekenhuis nog iets verbeterd aan je lichaam?’ ‘Maar een klein beetje. Ze hebben mijn immuunsysteem verbeterd, mijn longen vergroot en paar andere kleinere dingen.’ ‘Zo zo, dat is nogal wat! Nou, we moeten verder, dus: Moge de kansen ímmer in je voordeel zijn!’

Hierna komt er een al half dood van het lachen meisje binnen. Ze heeft een lange zwarte jurk aan met twee paar gouden hakken eronder. Op de jurk zitten mini-lichtgevende lampjes. De lampjes zijn ook in het haar verwerkt. Ook draagt ze een kettinkje met een bliksemschichtje eraan. Ze loopt langzaam richting de stoel, terwijl ze uitbundig naar het publiek staat te zwaaien. Haar haren hangen lang over haar rechterschouder. ‘Welkom!’, zeg ik. Ze lacht hardop. ‘Jouw haar…’, zegt ze dan. Ik hoor het publiek zachtjes mee gniffelen. Ik voel me stiekem wel een beetje gegeneerd. ‘Um,, ja. Het is geel…’ ‘En jouw accent dan!’ Ik zucht een keer. Nee, ik mag haar niet. Ze is íets te melig. Maar ze blijft gewoon lachen en ik kom er, hoe ik ook probeer, gewoon niet tussen. ‘Mag… Mag ik iets vragen?’. Ze kijkt me aan alsof er ik nou iets heel erg raars vraag, maar daarna gaat ze weer vrolijk verder. Het publiek vermaakt zich wel. ‘Heb je al een bondgenootschap gepland?’ ‘Haha, ja! Wat een aparte vraag trouwens!’, antwoordt ze. ‘Nou dat valt reuze mee.’, zeg ik, ’maar met wie dan?’ ‘Met de meiden van District Vijf en Zeven.’ De jongen van drie roept van achter de schermen: ‘Alleen priemgetallen!’ Hij probeert stoer te doen. Ik zal hem zo wel even alle hoeken van het podium laten zien. ‘Okay. Nou, bedankt voor je tijd!’ ‘Nu al weer voorbij? ’, vraagt ze met een imposante blik, ‘Het begon net gezellig te worden!’. Ze staat op, draait om en huppelt het podium af.

De jongen van drie komt met een zwarte smoking met kleine lichtjes erop het podium op gewandeld. De gele schoenen daaronder staan hem erg goed. ‘Jouw schoenen en mijn haar passen goed bij elkaar!’, zeg ik tegen hem. ‘Ja, dat klopt.’, zegt hij op een wel heel statische toon. ‘Je vertegenwoordigt District 3, tevreden mee?’ ‘Ja, hoor. Ik weet wel wat van elektriciteit, dus dat is zeker in mijn voordeel.’, zegt hij. ‘Okay, maar heb je uiteindelijk nog een privé sessie gehad met de Spelmakers?’ ‘Nee…’ ‘Bedoel je dat je gewoon een 3 hebt gehad?’ ‘Ja, dat, ja.’, is zijn slome antwoord. ‘Maar wat zou je hebben laten zien aan hen als je wel een sessie had mogen doen? Vechten met een zwaard?’ ‘Ja, dat denk ik wel. Of als het kon iets met elektriciteit.’ ‘Wil je nog iets zeggen tegen het publiek?’, vraag ik hem dan. ‘Steun mij!’, daarna staat hij op met een big smile en loopt weg, waarna een van de twee meisjes van vier aan komt gelopen.

Het meisje heeft een jurk aan in laagjes, welke lijken te golven. Langzaam laat ze zich zakken in de stoel. ‘Ten eerste: Wat is je naam?’ ‘Zoë…’ ‘En waarom zijn jullie met twee meiden in jullie district?!’ ‘Nou, eigenlijk moest mijn broertje meedoen. Maar toen heb ik zo lang gesmeekt tot ik mee mocht in plaats van hem.’ ‘Dat dát gelukt is! Dat zou ik nooit hebben verwacht!’ ‘Ik ook niet! Aan de ene kant ben ik nu erg blij, maar ik heb een grote kans dat ik nu dood ga…’  ‘Ja, dat kan… Nog even snel drie vragen: Wat is jouw wapen van jouw keuze?’ ‘Een drietand, met een net om mijn slachtoffer te laten struikelen.’ ‘Leuke wapens! En vond je je trainingsscore goed?’ ‘Ja! Het is boven de helft! Toch?’, zegt ze, terwijl ze met haar linkerhand aan haar zee blauwe ketting begint te fruniken. ‘Ja, dat is het zeker! Maar we moeten door! Dus heel erg bedankt voor je praatje.’ Ze staat op en loopt rustig weg.

‘Ik verwelkom het tweede meisje van District vier!’ Een echte dame komt het podium opgelopen. Ze heeft een v-rug in haar lange wit met blauwe jurk. Ze glijdt triomfantelijk de stoel op, waarna ze haar rechterbeen over haar linkerbeen slaat. ‘Hallo!’, zeg ik tegen haar. ‘Goedendag meneer Flickerman. Hoe maakt u het?’ ‘Met mij gaat het goed, en met jou?’ ‘Geweldig! Wie wil er nou géén 8 voor haar trainingsscore?’ Ik zie dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelt. ‘Gaat het wel?’ ‘Nou, ja… Ik voel me niet zo heel erg lekker…’ ‘Dan is het misschien beter dat we het gesprek stoppen en dat je lekker vroeg gaat slapen!’. Nog geen halve seconde, nadat ik dat had gezegd, vloog ze van de stoel af, met haar hand voor haar mond, en rende ze van het podium af.

De volgende twee personen die voorbij komen, zijn niet geheel interessant. Niet noemenswaardig. Een koud kunstje van het opdreunen van voorbedachte tekst door hun mentoren.

Nadat beiden het podium hebben betreden, het publiek hebben geprobeerd te vermaken en ten slotte weer van het podium af zijn gegaan, komt tribuut nummer 11 het podium op. Het meisje van District zes draagt een elegante, lange witte jurk met op enkele plekken wat turkoois om accenten te leggen.  Het meisje gaat zitten, kijkt mij recht in mijn ogen aan met haar puppy-ogen, waarna ze een schattige glimlach opzet. ‘Goedenavond! En vertel eens: Hoe heb je de strijdwagen optocht ervaren?’, vraag ik. ‘Ja, ik vond het eerlijk gezegd wel een grappig idee om op de fiets binnen te komen.’, ze gniffelt. ‘Ja, dat snap ik, maar ben je nu niet bang dat doordat je geen kostuum aan had, dat de Spelmakers een val voor jou en je district partner op zullen zetten?’ ‘Dat zou gerust kunnen, maar daar sla ik me wel doorheen. Ik ben redelijk snel, dus ik kan vuurballen wel ontwijken, mocht dat nodig zijn.’ ‘Nog heel snel even een laatste vraagje: Ben je tevreden met je trainingsscore?’ ‘Niet echt… Het is een zesje, dus niet geweldig hoog. Ik had zeker te weten beter gekund!’ ‘De tijd gaat snel en ik wil je hartelijk bedanken voor het gesprek!’ Het meisje staat op, loopt op haar turquoise hakken van het podium af.

De jongen van hetzelfde district komt dan opgelopen met een goud pak waar twee paar witte vleugels met gouden en zwarte lijntjes aan genaaid zijn. Hij gaat rustig zitten, terwijl hij zijn keel schraapt. ‘Hallo! Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Wat vond je van je trainingsscore?’, vraag ik dan. ‘Technisch gezien is het niet geheel slecht. In de praktijk is het niet geweldig. De reden hiervan is dat er een stuk of 6 mensen hoger dan ik hebben gehaald. De kansen zijn verkleind door de te grote mate van hogere scores in onze tribuutgroep.’, zegt de jongen dan met een hele irritante, bekakte stem. ‘Okay… Denk ik… Mag ik vragen of je al bondgenoten hebt?’ ‘Nee, ik opereer namelijk het liefst zonder enkel ander. Conversaties kunnen namelijk je de mist intrekken en vertrouwen zal er nooit echt zijn in deze vorm van het spel.’, vertelt hij mij. Per minuut wordt hij irritanter, dus ik besluit maar om het gesprek met hem te eindigen. ‘Heel erg bedankt voor de interessante conversatie’. De jongen staat op, doet nog een move, waarna hij op de grond valt. Staat op en wandelt snel en beschaamd weg.

Het volgende meisje dat het podium op komt gelopen met een zachte pas, draagt een bruine jurk met aan de achterkant op de hoogte van haar achterwerk een aantal lange, groene palmbladeren. Rustig laat ze zich zakken in de fauteuil die links naast mij staat. ‘Hallo, mijnheer Flickerman.’, zegt ze tegen mij. ‘Hallo, mevrouw! Vertel, heb je al een tactiek ontwikkeld om te overleven in de arena?’ ‘Ik en mijn bondgenoten, de meiden van vijf en drie, hebben al besloten dat we uit de buurt van iedereen zullen blijven en dat we bij elkaar zullen blijven totdat er nog maar zes mensen over zijn.’ ‘Dat is een logische tactiek, zou ik zeggen.’ ‘Ja, dat vonden wij dus ook.’ ‘En met welk wapen ga jij het liefst te werk?’ ‘Het liefst met een pijl en een boog, als dat mogelijk zou kunnen zijn.’ ‘Ik zal het doorgeven aan de Spelmakers!’ Een kleine glimlach ontstaat op haar gezicht. Zacht fluistert ze ‘Bedankt.’ naar me. Daarna staat ze op, loopt weg, maar laat de palmbladeren achter. ‘Mejuffrouw! Wacht! U vergeet Uw bladeren!’ Haar blik blijft statisch op haar mentor, althans ik denk dat dat haar mentor is, gericht.

Wanneer ze van het podium af is, komt de jongen het podium op gelopen en gaat op de bladeren zitten. Wat hierna gebeurt is niet te geloven. De jongen staat op. De palmbladeren zitten nu aan zijn schorsbruine pak. Dan draait hij een rondje en geven de palmbladeren een fel geel licht. Het eerste wat door mijn hoofd schiet, fotosynthese. Een paar grote bladeren en stengels beginnen te groeien aan de zijkanten van zijn pak. Het publiek gaat werkelijk waar uit zijn dak. Hierna gaat hij weer terug op de stoel zitten en beginnen we aan ons gesprek. ‘Wat een prachtige binnenkomst!’ ‘Heel erg bedankt! Ik wil ook heel graag mijn vrouwelijke partner bedanken, want planning was alles bij dit spektakel!’ ‘Nou, ze zal vast heel erg trots op je zijn.’ ‘Ik weet niet of ik nog iets toe moet voegen aan dit… We doen gewoon één vraag: Heb je een district token? En, zo ja, wat is deze dan?’ ‘Ik heb een heel kleine stronkje hout waar een spreuk in staat gegraveerd. Dit stronkje zit al eeuwenlang in onze familie.’ ‘Wat mooi! Ik wil je echt heel erg bedanken voor het spektakel!’ De jongen met de scheiding in zijn haar knikt en loopt dan wat ongemakkelijk weg, aangezien de bladeren en stengels een beetje op irritante plekjes zitten.

De volgende tribuut die het podium is een meisje dat haar ogen uitkijkt. ‘Wat is er aan de hand?’, vraag ik aan haar, wanneer ze in de stoel zit. ‘Het is hier allemaal zo groot, zo gaaf. In District acht is zie je alleen maar mensen in van de fabriekskleding en zijn er alleen maar fabrieken, maar dit is dus echt iets heel anders…’ ‘Tja, dat is de mode hier in het Capitool nou eenmaal. Maar had je verwacht dat je zou worden uitgekozen als de meisjestribuut van District 8?’ ‘Nou, om eerlijk te zijn, helemaal niet. Ik zat maar vier keer, volgens mij, in de bol, terwijl sommige goede vrienden van mij er wel vijftig keer in zaten.’ ‘Dus je hebt een beetje ongeluk gehad?’ ‘Ja, zo kan je het misschien wel noemen, ja.’ ‘Wat is jouw voorkeurswapen?’ ‘Het allerliefst zou ik een steen hebben om te gooien, of een katapult is ook niet zo heel erg verkeerd. Verder kan ik ook een klein beetje overweg met een blaaspijpje. Alleen daarbij moet je dan nog vergif zien te verkrijgen, anders is het niet zo nuttig.’ ‘Ja, dat klopt, dan is dat inderdaad niet zo heel erg handig. Ik bedank je voor je komst! En succes morgen!’ ‘Dank je wel!’. De jongen van haar district staat al te wachten op het meisje dat een mooie bordeauxrode jurk aan had.

Wanneer zij van het podium af is gegaan, komt hij, die een donkerpaarse smoking aan heeft, opgelopen. ‘Hoe krijg je het in hemelsnaam voor elkaar om een 2 te krijgen als trainingsscore?!’, roep ik naar hem wanneer hij pas op de helft van de te moeten afleggen weg loopt. Hij lacht en wanneer hij naast mij gaat zitten, begint hij pas te praten. ‘Nou, ik was bezig om mezelf te camoufleren met geweldig goede kleuren, maar toen zag ik in mijn ooghoek een neon gele en een felroze pot met verf staan. Helaas kon ik de verleiding niet weerstaan om me vol te smeren met die smurrie. Daarna stond ik op en besloot ik om messen te gaan gooien. Normaal ben ik daar redelijk goed in, maar de verf was nog niet droog en toen ik een mes wilde gooien bleef het een beetje plakken aan mijn handen, waardoor het niet normaal mis was. De volgende vier messen die ik gooiden, waren eigenlijk allemaal ook gewoon mis. Vandaar die 2 als trainingsscore.’ Ik lach. ‘Zo’n verhaal heb ik nog nooit gehoord van een tribuut.’ ‘En toch is het zo!’, antwoordt hij. ‘Maar je voorkeurswapens zijn dus messen? Heb je daar vroeger ook mee geoefend thuis?’ ‘Nee, want daar was geen enkele ruimte en tijd voor. Iedere jongen die 12 jaar of ouder is, moet werken in een fabriek. Daarbij had ik ook nog school. En buiten oefenen was nooit een succes, want heel District 8 is helemaal omhuld in een dikke laag smog.’ ‘Nou, we hopen dat het je goed af gaat! Bedankt voor het leuke verhaal!’ ‘Geen dank!’, antwoordt hij, wanneer hij zwaaiend het podium afloopt.

Het volgende meisje is het meisje van negen komt met een beige en lange jurk aangelopen. Om haar nek hangt een gouden ketting en om haar linker ringvinger zit een gouden ring met een stukje pyriet erop. Ze gaat rustig zitten, maar zit nog steeds niet relaxt. Ze is heel erg zenuwachtig, waardoor ze aan haar neus begint te friemelen. Dan begint opeens het bloed eruit te stromen. Ze staat op, rent van het podium af en laat een lang spoor van bloed achter. ‘Helaas hebben we geen tijd om het opnieuw te doen, dus dit was het interview van het 9 meisje.’, schreeuw ik dan naar het publiek.

Dan komt er een hyperactieve jongen binnen gesprongen. Hij heeft een normale, zwarte smoking aan. Langzaam laat hij zichzelf zakken om op de stoel links naast mij te gaan zitten. Meteen de eerste tic ontwikkelt zich bij het gaan zitten op de stoel. Het trillen van zijn linkerbeen begint me al meteen op de zenuwen te werken. ‘Hallo! Vertel, hoeveel mensen ga je vermoorden?’ ‘Ik heb het liefste natuurlijk dat ik ze alle 23 kan vermoorden, omdat dat dan betekent dat ik zal overwinnen!’. Een big smile verschijnt op zijn gezicht, terwijl het trillen nog steeds doorgaat. ‘En welk wapen zul je gebruiken om de overige 23 mensen te vermoorden?’ ‘Ja, dat ga ik dus echt niet zeggen hier op televisie. De kans dat er iemand dan mijn wapen af gaat pakken is dan veel te groot.’ ‘Wel tevreden met je 7?’ ‘Natuurlijk! Ik kom uit district 9, daar hebben we meestal niet hoger dan een vijf, ofzo, dus ik ben er zeker blij mee!’. ‘Hartelijk dank voor dit gesprek!’. Hij staat op, draait om en rent dan naar zijn mentor.

Dan komt er een meisje langzaam richting mij gelopen. Ze heeft een korte, oranje jurk aan met bijpassende schoenen en oorbellen.  Ze settelt zich heel stilletjes in de zetel.  ‘Goedenavond!’, zeg ik tegen haar om het gesprek op gang te krijgen. ‘Hallo.’, fluistert ze heel zachtjes. ‘Hoe verliep de Boete voor jou?’ ‘Nou… Het was niet zo erg leuk en toen een goede vriend van mij werd getrokken uit de glazen bol, hield ik het al helemaal niet meer droog. En nu hebben we afgesproken om onze eigen wegen te gaan, want we moeten wel afscheid nemen van elkaar.’ De tranen schieten haar in haar ogen. ‘Ik vind het heel sneu voor je. Mag ik wel weten wat het wapen van jouw keuze is?’ ‘Ja, dat mag… Dat is een knots, met of zonder stekels.’ Het gaat niet goed met haar, dus na een tijdje in dubio te hebben gezeten, besluit ik toch maar om het gesprek te beëindigen. ‘Bedankt voor je komst. Moge de kansen ímmer in je voordeel zijn!’

De volgende die op het podium komt, heeft een pak aan van dierenhuiden met gouden randen. Daaronder draagt hij zwarte lakschoenen. Hij staat te springen als een gek en komt dan naast me zitten. ‘Hey, Caesar! Hoe gaat het daar?’ ‘Wel goed hoor, met jou?’ ‘Gaat… Gaat.’ ‘Nou, vertel?’ ‘Een vijf als trainingsscore, daar wordt je niets zo heel erg vrolijk van, snap je?’ ‘Ja, natuurlijk snap ik dat. Maar een vijf zegt toch niks over jouw verborgen krachten?’ ‘Nee, dat niet nee, maar je weet maar nooit.’ ‘En welk wapen prefereer je?’, is mijn tweede vraag. ‘Het liefst een hakbijl, maar met andere dingen kan ik ook beetje overweg.’ ‘En dan de strijdwagenoutfits, wat vond je daarvan?’ ‘Ze zaten heel irritant en kriebelden overal. De dag daarna heb ik heel de dag, net als mijn partner, uitslag gehad over mijn gehele lichaam. En dat is ook niet zo’n heel erg groot pretje. Gelukkig is het nu weg.’ Daarna vraag ik nog of hij al bondgenoten heeft. Hij antwoordt dat hij er nog geen heeft en er zelfs misschien geen wilt. Daarna bedank ik hem en loopt tribuut nummer 20 het podium af, waarna 21 erop komt gelopen.

Het meisje dat nu naast me komt zitten heeft een egaal huidskleurige jurk aan die is versierd met allerlei verschillende wijnranken. Ze voelt zich niet geheel op haar gemak, dus ik probeer haar wat rustiger te krijgen. ‘Rustig maar, er zal niks gebeuren.’ Gelukkig komt er een glimlach vanaf. ‘Vertel, hoe was de boete?’ ‘Het was een beetje apart, het verlaten van je familie is niet zo’n leuke ervaring.’ Daarna is het enige tijd stil. ‘En de strijdwagens, waren die leuker?’ ‘Niet echt, het was een beetje heel erg saai.’ ‘Wat vind je het mooiste aan het Capitool?’ ‘De overweldigende invloed die ze hebben op de rest van Panem. En de heel erg grote gebouwen die hier overal staan.’ ‘Ja, die zijn best wel groot, daar heb je gelijk in. Hoe ging je trainingssessie?’ ‘Die ging echt geweldig en ik ben echt heel erg blij dat ik voor het speerwerpen wat ik heb gedaan een 9 heb gehad. Dat is niet echt heel erg alledaags bij ons in District 11. Meestal zijn het vijven of zessen. Het is vaker lager dan dat dan hoger. Mijn mentor is echt heel trots op me en ik hoop dat het me helpt om deze Spelen te winnen.’ ‘Ik bedank je hartelijk voor je gesprek! Het ga je goed, dat weet ik zeker!’ Langzaam, nog steeds zenuwachtig, verlaat ze het podium.

Dan komt de winnaar van vorig jaar het podium opgelopen. Niemand weet waarom. Ze schraapt haar keel en zegt dan met een hoge stem: ‘Ik wil even zeggen dat beide tributen van District 12 ziek zijn, doordat ze wat verkeerds hebben gegeten gisteravond. Beiden zijn niet in staat om een interview te geven. Bedankt voor Uw begrip.’

Hierna trippelt ze het podium af, waarna de laatste tribuut dan op komt, die er duidelijk geen zin in heeft. De jongen gaat zitten en zucht een keer. ‘Geen zin?’, vraag ik. ‘Niet echt.’ ‘Waarom niet?’ ‘Ik ga toch wel dood, no matter what.’, antwoordt hij. ‘Niet zo negatief denken, jongeman! Dat gaat je echt niet veel verder helpen. Blijf positief, ook als alle hoop is opgegeven.’ ‘Ik zal het proberen.’, zegt hij. ‘Wat heb je als trainingssessie gedaan?’ ‘Ik heb even speer gegooid, wat niet geweldig gooit ging. En daarna ben ik pijl en boog aan hanteren in dat station. Dat ging wat beter, maar het was niet genoeg om hoger te halen dan een vijf blijkbaar, wat ik en mijn mentor best wel jammer vinden.’ ‘Heeft district 11 dit jaar genoeg kansen om te overwinnen?’, vraag ik dan als laatst. ‘Als het op mij aan komt niet. Als het op mijn district partner aankomt wel, want een negen voor je training is goed voor District 11 meisje.’ ‘Ik bedank je voor het niet zo geweldig lange gesprek! Succes ermee!’ Hij gaat af, ik sluit het programma en maak me klaar om vanaf morgen de Spelen zelf te gaan presenteren.